Instagram vs. reality
Door: Hanna
Blijf op de hoogte en volg Hanna
19 Mei 2023 | Noorwegen, Åndalsnes
Lieve lezers!
Bijna drie volle weken ben ik hier nu. Wat ik hier allemaal praktisch doe op de boerderij is leuk om te vertellen en er zijn elke dag nieuwe dingen die ik leer: ik heb op de ouderwetse manier wol gesponnen met een spintol, ik heb een buitenwand van het huis alg- en mosvrij gemaakt en alvast opgeschuurd voor de komende verfbeurt, ik heb geleerd over welke gewassen wel of juist niet bij elkaar moeten groeien en over de zuurgraad van de grond en wat dat met verschillende soorten planten doet. Allemaal heel waardevol en mooi om te weten en, zoals ik van jullie reacties begrijp, leuk om een beetje langs de zijlijn mee te krijgen. Toch zit de grootste ontwikkeling die ik nu doormaak niet in dat praktische deel, maar in mijn persoonlijke groei. Dit verslag gaat daarom vooral over mijzelf – wat ik wel lastig en kwetsbaar vind om op te schrijven – omdat ik voel dat ik het wil vastleggen. En misschien ook om het op digitaal papier te zetten zodat het voor mijzelf helderder wordt. Het gaat hier nu dus over de realiteit achter die mooie groen[e-38]blauwe foto’s. Beware [e-1f60f].
Een maand geleden had ik een teambuildingsdag en tijdens een opdracht werd, om mij het beste te kunnen omschrijven, door mijn collega’s de kernkwaliteit zingeving gekozen. Ik werd er wat verlegen en ongemakkelijk van, want dat is nogal een statement. Toen ik er later over ging nadenken, bleek het eigenlijk wel te kloppen. Iets moet mij in mijn hart wat brengen, anders voel ik het niet of wil ik het niet. Ik hou niet van small talk en ga daarom ook vrijwel nooit naar feestjes. Waar ik wel van hou is rust, dieren, natuur, lekker eten, fijne mensen om me heen en goeie gesprekken.
Precies dat wat ik hier nu heb! Maar ondanks dat al die factoren hier aanwezig zijn, werd ik de afgelopen dagen wat somber. Ik liep echt een beetje met mijn ziel onder de arm, ook al had ik genoeg werk om te doen. Ik voelde steeds de onzekerheid dat ik te weinig deed, of dat Birgitte en Svein iets anders van me verwachtten; dat ik te weinig mijn eigen gang ga buiten de boerderij om, of dat ik juist proactiever taken zou moeten aanpakken. Ik ben gisteren met Ruby gaan wandelen, ben ergens in het gras tegen een boom gaan zitten en heb er even om gehuild. Zit je daar tussen de fluitende vogels, de prachtige bergen onder een strakblauwe hemel, heb je alles wat je zocht en ben je alsnog down. Die gedachte helpt dan ook niet echt om je beter te voelen. Ik bedacht me toen: mensen hebben in de weken voorafgaand aan mijn vertrek wel eens gevraagd of ik niet aan het vluchten ben voor wat er speelt in mijn leven. Dat vind ik altijd zo’n grappige. Alsof je jezelf achterlaat en een compleet nieuwe versie bent zodra je voet op andere bodem zet. Ik ben me er super hard van bewust dat vluchten nooit een mogelijkheid is. Sterker nog, het is juist de reden dat ik hier ben. In een andere omgeving, met een ander perspectief, kijken naar mijn gedrag en mijn valkuilen. In Nederland ben ik als een deegballetje gekneed om de dag door te komen en het ook nog naar mijn zin te hebben. Er is geen uitdaging, tenzij ik er bewust voor kies om met mensen te praten over waar ik tegenaan loop. Maar wie ben ik buiten mijn 36-urige baan? Buiten mijn eigen veilige huis en zonder mijn familie? Wat gebeurt er met de patronen in mijn gedrag als ik zes weken bij andere mensen woon en hen help op hun boerderij? Het is niet vluchten, het is het juist aangaan. En dat merk ik nu in deze derde week. De nieuwigheid is eraf, mijn mond valt niet meer open na elke bocht in de weg omdat de ene vallei nog mooier is dan de andere. Ik ontspan meer, word meer mezelf zoals ik thuis ben. En daar zit het hem in. Mezelf kennelijk nooit genoeg vinden, het moeilijk vinden om grenzen aan te geven en mijn eigen ruimte te pakken. Het eeuwige “voort wat, hoort wat”. Jij voor mij drinken inschenken? Dan ik voor jou stofzuigen. Jullie voor mij koken? Dan ik jullie huis verven. En dan alsnog bang zijn dat het niet voldoende is. Ik betaal mijn aanwezigheid af met kleine en grote dingen. Dat doe ik thuis ook. Ik mag er niet gewoon zijn, daar moet ik altijd wat voor teruggeven. Wat er vervolgens gebeurt is dat de andere partij ongemakkelijk van mij wordt, wat op zijn beurt mij weer ongemakkelijk maakt. De vicieuze cirkel van het pleasen. De kers op de taart was dat Birgitte gisteren tegen Svein de grap maakte dat ik net een border collie ben. Wachtend op een taak en altijd alert. Grappig wel, dat is precies hoe ik mezelf thuis ook typeer. De opmerking kwam alleen op precies het verkeerde moment. Of misschien eigenlijk juist niet.
Vanmorgen zat ik met Birgitte buiten te ontbijten en toen vond ik dat ik maar eens open kaart moest spelen over dit alles. Ik hoorde mezelf nog zeggen ‘nog even één voorbeeld hoor, en dan ben ik klaar met dit geratel’. Ironisch wel, zelfs in het uitspreken van mijn struggles cijfer ik mezelf nog weg. Birgitte was na mijn relaas even stil en keek voor zich uit. Ik natuurlijk alweer bang dat ze zat te bedenken hoe ze mij zo snel mogelijk een lift naar het vliegveld zou willen geven. Het tegendeel was waar. Ze begreep goed waar mijn onzekerheid vandaan komt en wil me er heel graag in helpen. We hebben vergelijkbare opvoeding gehad en kunnen over familiepatronen en gedrag heel goede gesprekken voeren. Ze zei dat zij het juist fijner vindt als ik minder doe, omdat ze zich bijna schuldig gaat voelen dat ik constant in de werkmodus zit. ‘Een WWOOF-er mag maar vijf uur werken hé, de rest van de tijd is aan jou’. We gaan dat vanaf nu duidelijk afbakenen. In de ochtend werken, ’s middags tijd voor mezelf, of andersom. Vandaag heb ik na het ontbijt mijn wandelschoenen aangetrokken om een prachtige wandeling in de bergen te maken, en om bovenstaande uit te vogelen. Even frisse berglucht in de kop.
Deze zes weken komen voor mij op exact het juiste moment. Ik ben er klaar voor om te leren minder aan te staan. Mezelf voldoende te vinden en mijn bestaan niet te hoeven ‘afkopen’. De border collie mag met pensioen, zoals Ruby. Mijn kleine spirit animal.
Dan nog even over de foto's: het was woensdag natuurlijk de 17e mei, feestdag in Noorwegen. Traditie is om in klederdracht te lopen, per regio verschillend in kleur en patroon. Gelukkig voor mij had Birgitte van haar moeder nog een Nederlandse jurk, dus ik hoefde me niet buitengesloten te voelen. Ik voelde me zoals Elouise in Bridgerton, maar het was leuk om eens mee te maken. De uitgebreide champagnelunch was meer mijn ding. De foto hiervan spreekt voor zich!
Liefs vanuit Måndalen en tot de volgende! [e-1f618][e-1f337]
-
19 Mei 2023 - 22:16
Andries :
Mooie en waardevolle ervaringen Hanna, en dapper dat je ze durft te bespreken en delen. Dat geeft lucht en helpt ongetwijfeld om er lering uit te trekken. Dikke knuffel uit Flåtland !
-
19 Mei 2023 - 23:46
Maartje Van Wagensveld :
WoW Hannie! Wat een mooi verslag en wat een mooie ontwikkelingen. Ik ben trots op je! Ti amo [e-1f496]
-
20 Mei 2023 - 09:43
Margreet:
Lieve Hanna, een mooi en ontroerend verslag! Dat is waar het in wezen om draait: ben ik wel goed genoeg of moet ik "verdienen" om er te mogen zijn. Fijn dat je er met Birgitte goed over hebt kunnen praten!
Dikke kus en liefs
-
20 Mei 2023 - 16:19
Job:
Beste Hanna
je maakt je eigen schaduw en kan deze nooit ontlopen. Maar je kan deze wel veranderen door zelf anders te bewegen. Anders in het Zon (het leven) te gaan staan. Volgens mij doe je dat met volle teugen en zoals Rumi het al eens zij “iedereen is welkom in de herberg alle gasten ( herinneringen en emotie) en sluit ze in je armen”. Breng het in het licht en de schaduw veranderd. [e-1f64f][e-1f3fb][e-1f4aa][e-1f3fb][e-1f970]
-
22 Mei 2023 - 14:58
Gerrie:
Hoi Hanna, leuk dat je je persoonlijk ontwikkelt, heel waardevol.
En wat doe je het goed...
-
28 Mei 2023 - 00:17
Jeremy:
Jezus! Trut dat je er rondloopt. Ik word zo week in m’n oogleden als ik dit lees. De tranen biggelen over mijn wangen. Verdomme, zeg. Ik ben goffemomme zó fucking trots op je, hè. Daar kun jij je geen voorstelling van maken. Zo jaloers op de woorden en syntax die jij gebruikt om leven te geven aan de emoties die jij ervaart. Je benoemt ze zo spot on. Zo herkenbaar. Zo eerlijk en oprecht. Ik herken alles wat je hier schrijft in alles wat je ooit naar mij hebt geuit. Ik ken je, hahaha ja meid, no way back now… ik voel me zo gezegend dat je mij toelaat in deze reis naar jezelf. Bedankt daarvoor dushi. En ja nu kom jij jezelf tegen, of het verleden dat je soms tegenwerkt… lekker voor je! Ik hoop dat dát je eindelijk laat inzien dat jij er mag zijn. Dat jij net zoveel van jezelf mag gaan houden zoals ik dat doe. Flitsende Border Collie, of Chihuahua met uitpuilende ogen en trillende pootjes. Het maakt geen reet uit, echt niet. Echt niet! En die wederdienst ook… wat is dat dan? Wat denk jij wel niet?!!! (Boze emoticon)! Jij, gewoon jij, voor wie je bent, voor wat je doet, wat je zegt, wat je denkt, wat je voelt… ik kan er geen genoeg van krijgen. En nee, ik ben niet verliefd op je en dit is ook geen liefdesverklaring, want piemel = leven. Hahaha. Eem gekheid. Maar ik ben oprecht met je, lieverd. Ooit zei je deze woorden tegen mij en nu ga ik ze gebruiken tegen jou: “Jij hebt een intellect waar je U tegen zegt, and I love you for that!” Accepteer dat jij genoeg bent. Genoeg. Voor mij beteken je zoveel meer dan dat. Voor mij definieer jij de betekenis van ‘beste vriend(in)’! I love you to pieces… en nu is het genoeg hoor. Leuk dat jij het zo leuk hebt daar, maar ik mis je hier. Ik kan niet wachten tot je weer bij me bent [e-2665]️[e-2665]️[e-2665]️!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
