Skardfossen

Dearest gentlereaders,

Zijn we alweer zes dagen verder dan de vorige keer dat ik een verhaal plaatste? De tijd vliegt ineens voorbij! Dat komt denk ik vooral omdat ik mijn draai hier nu echt wel heb gevonden. Het ‘samenwonen’ gaat me steeds makkelijker af. Ik vaar nu eigenlijk best lekker op de flow van opstaan, ontbijten, fysiek hard werken, een paar uur me-time, avondeten (vaak pas na 20.00uur) en daarna lezen/tv-kijken en rond 22.00uur naar bed. Ondanks dat dit eruit ziet als een redelijk vast ritme is er eigenlijk helemaal geen dagplanning. Afhankelijk van het weer wordt er buiten of in de kas gewerkt, of zijn er klusjes die in de schuur gedaan kunnen worden. Vandaag heb ik bijvoorbeeld, toen het begon te regenen, binnen houten plankjes geschuurd en geverfd, en heb ik de open kelder (die je vanaf buiten zonder deur kunt betreden) geveegd en ontdaan van herfstblaadjes en kerstversiering. In de kelder staan allemaal banken en tafels en lampjes en kaarsjes, omdat er in de zomer wel eens huiskamerconcertjes worden gegeven. Echt een super knus hoekje, dat er nu weer wat toonbaarder uitziet voor de komende maanden.

Het weer is nog steeds heel grillig: veel harde wind, soms ineens regenvlagen en daarna weer zonnig. Als je denkt dat Nederland wisselvallig is, kom eens een weekje in Måndalen vertoeven. Sowieso een dikke tip. Ik heb veel aan mijn conditie gewerkt de afgelopen week. Ik heb drie bergwandelingen gemaakt en ben er een paar keer op uit geweest met de mountainbike. Soms een combinatie van die twee. Zoals je op de foto’s ziet, was één van die wandelingen op een heel bewolkte dag, maar dat is voor een wandeling met sterke hoogteverschillen voor mij helemaal niet erg. Ik zweet nooit veel maar krijg wel een knalrode hasses omdat ik al die warmte niet kwijt kan. Wat resulteert in knetterende hoofdpijn de rest van de dag en soms zelfs misselijkheid. Ook daarin ben ik in deze weken door schade en schande wijs geworden dat ik echt niet als een bezetene die berg op hoef te knallen. Dat kan best met een wat kalmer tempo. Sterker nog, dat is veel fijner, want dan neem ik de tijd om goed om me heen te kijken. Eekhoorntjes, vogels, prachtige bloemen en indrukwekkende vergezichten. Een beetje een normalere hartslag ook.

In de laatste bergwandeling die ik heb gemaakt wil ik jullie even wat gedetailleerder meenemen. Het was gelukkig (of nouja, voor mij dus niet helemaal) prachtig zonnig weer. Ik trok mijn wandelschoenen aan, pakte de mountainbike en vertrok in zuidelijke richting. Dat is de bergen in, van het fjord af. Hier ben ik in oktober ook al geweest met Birgitte, maar toen namen de auto en zijn we naar boven gereden om daar besjes te plukken. Dat was ik nu niet van plan, en ik wilde ook niet over het aangelegde grindpad lopen. Gelukkig was er een ‘geheim’ niet-gemarkeerd pad naar boven. De klim was zigzaggend langs de naald- en loofbomen en over kleine en grote rotsen. Soms keek ik even over mijn schouder door de bomen heen, waar ik het dorp steeds kleiner zag worden. Op een gegeven moment merkte ik op de grens van deze en een andere berg een enorme waterval op. Hiervanuit stroomt de rivier die ik dag en nacht door het dorp hoor jagen. Hij schijnt Skardfossen te heten, en ik wilde hem van dichtbij bewonderen. Maar het pad dat ik nu liep kende ik niet, en ik wist ook niet waar het me naartoe bracht. Na ongeveer een half uur stond ik op 540m hoogte (ik had 330m geklommen) en was het eindpunt van dit pad bereikt, maar was ik nergens in de buurt van de waterval. Het voelde een beetje als een deceptie, al had ik wel al een prachtige tocht achter de rug. Bovenop die berg was het plat en was er nauwelijks uitzicht door alle bosjes die daar tussen de overgebleven sneeuwhopen staan. Die sneeuw was aan het smelten en dat water liep allemaal een bepaalde richting op. Ik nam even pauze, vulde mijn inmiddels lege fles met het kristalheldere bergwater en besloot dat daarna maar eens te volgen. De grond was oververzadigd met vocht en super zompig, en ik hopte van graspol naar rots en van tak naar graspol. Op een gegeven moment moest ik zelfs op mijn hurken onder laaghangende takken door. Maar ik hoorde het suizende geluid wel steeds luider worden. Toen ik voorbij de laatste dichte bebossing was, moest ik toch wel even glimlachen. Ik had precies de juiste locatie gekozen om dat smeltwater te volgen. Het grindpad voor de auto’s kwam hier ook langs en waar ik uit de bosjes kwam, stond een brug. Ik was nu op zo’n veertig meter vóór de waterval beland, dus daar waar al die duizenden liters water nog geen idee hebben dat ze enkele seconden later tientallen meters naar beneden zullen storten. Ik klom over de vangrails en stond op het pad. Nu kon ik twee dingen doen. Mijn doel opgeven en naar beneden via deze comfortabele route, of aan deze kant van de rivier nog één keer kijken of ik een glimp van Skardfossen kon opvangen. Ik koos natuurlijk voor het laatste en sprong nog een keer over de vangrails. Ik naderde het geluid door de bosjes heen, en toen die in aantallen afnamen kon ik zien waar ik was. Op.de.eerste.rang. Ik stond op zo’n twintig meter afstand van de waterval en kon recht de diepte in kijken. Het was beter om te gaan zitten en op deze manier dichterbij te komen. Struikelen is hier een slecht idee. Sorry mam, ik weet dat je dit ook leest. Ik zal het nooit meer doen. Maar ik ben tot op anderhalve meter van de rand geschoven, tot mijn lichaam adrenaline aanmaakte en liet weten dat ze het hier niet echt mee eens was. Ik keek eens goed rond. De boompjes aan de overkant leken pieterig klein. Het geluid was overweldigend. Na een tijdje vond ik het slimmer om mijn geluk niet verder te beproeven en ben ik achteruit geschuifeld. Vol energie heb ik de tocht naar beneden ingezet. Helemaal niet moe. Wat ben ik bevoorrecht dat ik dit zomaar zo heb kunnen vinden en zien. Dat ik hier gewoon kan zitten en het in me op kan nemen. Het uitzicht, het geluid, de geur van naaldbomen en natte aarde. Wauw. [e-2665]