Acclimatiseren en hoe akelig ik reizen vind

2 mei

Ik zit nu op het vliegveld. Te vroeg. Natuurlijk. Ik ga er standaard vanuit dat er drie storingen zijn op het treintraject, dat mijn koffer te zwaar is, dat mijn boardingpass niet werkt en dat de douanerij twee uur duurt. Om 9.00 uur was ik op het hoofdstation in Groningen en nu, om 12.30 uur zit ik in dat niemandsland voor je het vliegtuig instapt. Ik doe alsof ik druk aan het typen ben, maar eigenlijk ben ik mensen aan het observeren. Dat is mijn favoriete bezigheid als ik ergens in mijn eentje ben. De persoon tegenover me zit een pokébowl weg te werken en smakt ontzettend. Ik schrijf dit stuk voornamelijk om mijn hoofd ergens anders op te laten focussen dan op de rauwe zalm die daar tegen een rivier aan speeksel aan het opspringen is. Om alvast in de Noorse sferen te komen.

Veel mensen hier. Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met ze. Ik kan uren kijken naar hoe iedereen zich een weg baant door het leven. Ik weet dat als ik één op één contact maak, vrijwel alle mensen vriendelijk zijn. Maar ik vind mensen vaak ook super irritant. Vooral als ik ergens in een rij sta. Of in de auto zit. Vooral dat laatste. Ze schieten niet op en kijken niet om zich heen. Een vliegveld is een mooie plek om dat te doen.

3 mei

Ik ben echt geen geboren reiziger man. Wellicht dat als ik het vaker zou doen dat het me zou meevallen, maar al die geluiden, al die tijden waar je rekening mee moet houden, al die prikkels en het wachten… ik ben er niet voor gemaakt. En dat terwijl gisteren alles hartstikke soepel verliep: het vliegtuig vertrok op tijd en op het vliegveld in Ålesund stond al een tourbus klaar om me naar het centrum te rijden. Daar wachtte Birgitte op me en in haar Tesla zoefden we langs het fjord naar de boerderij. Ik herkende alles direct weer van de vorige keer en het voelde echt een beetje als thuiskomen.

Dit land heeft een ruige sereniteit waar ik instant kalmer van word. De kleuren van het land en de rode houten huisjes stralen iets ouds uit. Het is de mix van dat in-het-midden-van-de-natuur leven en Westers gemak wat me trekt. Eerlijk, ik zou niet goed kunnen functioneren zonder warm huis, een lekker bed en goede douche. Zeker niet omdat hier de sneeuw nog tot laag in de bergen haar terrein heeft gemarkeerd. De warme lentezon wordt met vlagen bruut weggemoffeld achter dikke grijze wolken waaruit regen, hagel of zelfs sneeuw valt. In de twintig uur dat ik hier nu ben, heb ik het allemaal al meegemaakt.

Vanmorgen om half acht stond ik op en na een verfrissende douche en een ontbijt met zelfgebakken brood zijn we bezig gegaan met het schoonmaken van de plantenbakjes. Er worden ruim tachtig gewassen geteeld op deze boerderij en alles is ecologisch en bio-dynamisch; dus alles met de hand en met zoveel mogelijk zorg voor de balans tussen aarde, plant en dier. Bakjes worden hergebruikt en moeten worden ontdaan van mogelijke schimmels van het seizoen ervoor. Als de plantjes straks sterk genoeg zijn, worden ze in de tuin geplant.

Naderhand een wandeling gemaakt met Ruby, de border collie op leeftijd. Leuk om te weten: ze is de bedenker van puppyoogjes als je stopt met aaien. Foto als bewijs.

We hebben de schapen vanuit de stal naar het grasveldje gebracht en op dit moment ben ik even alleen in dit huis. Birgitte is naar het centrum van Åndalsnes (“centrum”, lees: net zoveel inwoners als Middelstum) en Svein is aan het werk. Ik heb een kopje koffie en de katten en hond liggen hier naast me te slapen. Sereniteit te over hier. Prima acclimatiseren voor de komende vijf weken.

Over de foto van het tijdschrift trouwens: dit is een reportage met foto’s genomen in eind mei vorig jaar. Heb je een beetje een sfeerimpressie van hoe machtig mooi het hier is. Komt uit "LevLandlig"