Rust voor dit drukke hoofdje

6 mei

De meeste waarbenjijnu-verhalen gaan over het reizen naar verre landen, het bezoeken van steden, of het beschrijven van de tofste baaien, grotten, ruïnes en stranden. Mensen maken kilometers. Vertellen over safari’s en bergwandelingen onder begeleiding van een gids. Ik ben geen kilometer verplaatst sinds ik hier afgelopen dinsdag ben aangekomen. Het is nu zaterdag – ik moest even op de agenda kijken – en ik zit op de veranda voor het woonhuis. Om me heen fluiten vogels, zoemen bijtjes af en aan naar de bloemenzee naast me op tafel, hoor ik in de verte de rivier, en dichterbij een geagiteerde kip (morgenochtend weer een vers eitje bij het ontbijt [e-1f60f]). Geen drukte, geen citytrips. Dit is waar ik de komende weken ben en blijf, afgezien van een sporadisch uitstapje naar het dorp, het fjord of een berg.

Het is al drie dagen prachtig weer; geen wolkje aan de lucht. Het lenteseizoen loopt hier een maand achter op Nederland, dus de bomen hebben nu net zo’n frisgroen waasje over zich heen. Nog een aantal van zulk soort dagen en de omgeving zal zich hullen in tal van groentinten.

Ik ben op dit moment hard aan het verbranden merk ik. Maar goed, daar is vakantie ook een beetje voor. Het is zes weken werken, maar zo voelt het niet. Een boerderij heeft officieel nooit weekend, maar aangezien hier maar drie schapen zijn en een tiental kippen, en het grootste onderdeel de moestuin is, kunnen we het zo druk maken als we zelf willen. En dat is vandaag eigenlijk gewoon nul. De planten en net ontkiemde groente en fruit in de kas hebben vanmorgen al water gekregen. De schapen zijn naar het weiland gebracht. Stilte voor de storm die lente heet. Voor nu is dat helemaal prima.

Birgitte is naast boerin en houtbewerker ook goudsmid en heeft wat projecten om antieke speldjes te repareren voor 17 mei: dat is de officiële Noorse feestdag hier. In klederdracht. Of ik daaraan mee wil doen. Jullie zullen de foto’s wel zien verschijnen. Anyhoo; Birgitte is vandaag druk met solderen en polijsten en zit hiervoor in haar werkkamer. Ik mag weekend vieren en zelf bepalen wat ik wil doen. Ik heb vanmorgen de woonkamer en -keuken gestofzuigd en gedweild en de keuken opgeruimd. Geef mij maar dingen om te doen, dat voelt fijn. Ik woon hier per slot van rekening bijna zes weken gratis… Aan het eind van de ochtend heb ik alvast brooddeeg gemaakt voor morgen. Dat staat nu te rijzen en zal vanavond de oven in gaan. Lekker met wat pompoenpitjes erop. Daarna ben ik buiten wol gaan uitpluizen. Een aantal weken geleden zijn de schapen geschoren en voorafgaand aan het wassen is het fijn als de grootste stro- en grassprieten zijn verwijderd. Een heerlijk gedetailleerd prutswerkje. Vettige handjes, de geur van schaap. Veel mensen zouden ervan walgen – ik zie je Jeremy – maar ik vind eigenlijk alle boerderijgeuren lekker. Ik hou van buiten. Versgemaaid gras, omgeploegde aarde, naaldbos, een vleugje opgebrand haardhout.

Ik ben niet met vakantie om van alles mee te maken en allemaal hoog-adrenalinegehalte-avonturen te beleven. In mijn hoofd speelt de afgelopen jaren namelijk al genoeg, ik heb echt geen verhoogde waarden van cortisol nodig. Het leven op zo’n boerderij als deze is precies wat ik nu nodig heb. We leven met de dag en met wat het weer toelaat om te doen. Er ligt altijd werk, maar niet alles heeft hoge prioriteit. Het feit dat ik hier al uren ongeveer op dezelfde plek kan zitten zonder dat ik onrust voel dat ik iets anders of meer zou moeten doen, laat me zien dat dit werkt voor mij.

4 en 5 mei

Even terug in de tijd, want ik heb nu twee dagen overgeslagen. Zoals gezegd was de lucht strakblauw en de temperatuur – uit de wind – hoog genoeg om zonder jas te lopen. ’s Nachts vriest het nog wel een paar graden, wat betekent dat de plantjes die twee weken geleden zijn gezaaid nog niet buiten kunnen staan. Er is hier een kas waar de temperatuur overdag zo’n 25°C bereikt. Dat is dan weer te warm voor de groene foetusjes (ewl, dat klinkt viezig). Birgitte en ik hebben de afgelopen twee dagen in de schuur bakjes voorzien van aarde en zaadjes van onder andere paarse en witte bloemkool, spitskool, boerenkool, andijvie, dille, koriander, basilicum en diverse soorten bloemen. Het zaaien gaat in intervallen, anders zit je rond dezelfde tijd met kilo’s groente die je aan de straatstenen niet kwijt kan. Veel soorten zijn een tijd geleden al geplant en ook al verspeend. Het is heerlijk meditatief werk, en schieten goed op terwijl we ondertussen naar een podcast luisteren. We kunnen over van alles en nog wat kletsen en delen veel interesses en meningen maar kunnen net zo goed in stilte werken. We hebben vergelijkbare energie en dat maakt dat ik dit kan. Ik heb nog nooit samengewoond dus het is wennen aan elke dag met nog twee andere mensen in een huis leven. Wonderbaarlijk genoeg trek ik dat. Komt vooral ook omdat ik genoeg tijd voor mezelf krijg. Even een wandeling met Ruby, even op de veranda aan mijn blog werken. Daarnaast is het denk ik zo dat ik lang zo ‘leeg’ niet ben aan het einde van de dag zoals dat thuis het geval is. De natuur kost geen energie, maar geeft het. En het knuffelen met de dieren ook, wat gelukkig één van mijn grootste hobby’s is in het leven.

Ik brei er maar weer eens een eind aan. Heb toch een zak wol naast me liggen. Geniet van de foto’s, die hopelijk een beetje een beeld geven van hoe prachtig het hier is. Kan voor mij geen citytrip tegenop!