Regenerative soil, regenerative soul

Daar ben ik weer eens! Vijf dagen geleden het tweede verhaal geschreven, dus het wordt tijd voor een update. Ik heb veel gedaan, dus ook veel te vertellen. De laatste keer zat ik tijdens het schrijven te verbranden buiten op de veranda, maar nu zit ik lekker binnen op de bank in mijn joggingbroek. Ik heb vandaag iets van vijf uur lang onkruid gewied hier in de moestuin. Ik voel dat wel in het ruggetje man. Maar hee, ik ben ook geen achttien meer. Zoals gezegd nu lekker tijd voor mezelf om alles weer even terug te halen van de afgelopen dagen.

Waar waren we gebleven?

Oh ja. Toen ik daar op de veranda zat met mijn laptop, was Svein heen en weer aan het rijden met de tractor. Er was die ochtend een paar ton kalk gestort onderaan de weg en dat moest naar boven (de boerderij ligt aan de voet van een berg) in het weiland verplaatst worden. Ik ben gaan helpen door de kalk - met de consistentie van mul zand - in de bak te scheppen. Zwaar werk wel. Birgitte vroeg of ik het leuk vond om de tractor met de laatste lading naar boven te rijden. Ik hou van alles met vier wielen en een motor, dus dat vond ik natuurlijk heel gaaf. Ook dat ze me daar direct zo mee vertrouwde en niet bang was dat ik de narcissen en Ruby aan gort zou rijden. Het ging gelukkig super goed! Ik ben nu officieel een boerin denk ik. Aan het einde van de middag zijn Birgitte en ik op het terras – dat is een andere plek dan de veranda voor het huis – gaan zitten met een rood wijntje. ’s Avonds lekker gegeten en een Netflix-serie gekeken. Een goeie dag.

Op 7 mei zijn Birgitte, Ruby en ik ’s ochtends een mooie boswandeling gaan maken. Halverwege de route vonden we een dood hert, waarschijnlijk verhongerd tijdens de strenge winter. Het waren voornamelijk botjes die je nog zag liggen. Het maakt me bewust van het harde leven hier en hoe ruig alles nog is in vergelijking met Nederland. De week voordat ik hier kwam, was alles hier nog wit. Het heeft hier maanden achter elkaar gesneeuwd, waardoor veel dieren zijn omgekomen. Ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik op precies het goeie moment ben aangekomen. Ik had niet heel veel zin om die mentale omslag te maken van lente naar temperatuur ver beneden nul. Gelukkig is het 15°C of warmer sinds ik hier ben.

Ook op 7 mei was het prima weer om buiten te lunchen. Het was weekend, dus ik hoefde ook niet te werken. De Noorse gewoonte waar ik heel goed aan kan wennen is het maken van wafels van super luchtig zoet beslag, die je vervolgens belegt met zure room en jam. Alle jam hier op de boerderij is zelfgemaakt. Aarbei, frambozen, zwarte bessen… Frambozen zijn hier trouwens een plaag. Je mag dat allemaal zelf plukken in het wild. Is nog eens wat anders dan een bakje bij de AH met vijf frambozen voor acht euro. Na de lunch heb ik me omgekleed en me in een jurkje gehesen, want warm! We hebben de hele middag in de zon gelegen en niet veel gedaan verder.

Op maandag heb ik het schapenveld uitgemest. De schapen hebben, als ze niet in het weiland staan, een binnen- en buitenverblijf met omheining. Van het grasveld zag je niet veel meer door de stro en mest van een half jaar, dat was platgedrukt door schapen die op harde sneeuw hebben gelopen. Oordopjes in, muziek aan, Ruby mee en harken alsof je leven ervan afhangt. Vijf kruiwagenladingen en een knalrood hoofd later zag het gras er weer prima uit. De schapen gaven me een chef’s kiss met hun voorhoefjes zag ik. Daar doe ik het voor. Aan het einde van de middag nog even snel naar het dichtstbijzijnde supermarktje. En dan bedoel ik dat letterlijk. We namen de mountainbikes en knalden met 52 km/u over de Belgisch-esque weg naar beneden. Hadden we helmen op? Nee. Ben ik blij dat ik nog leef? Het zijn zulke momenten waarop je dat beseft.

Dinsdag 9 mei zijn Birgitte en ik naar Åndalsnes geweest om boodschappen te doen, en hebben we koffie gedronken in het lokale cafeetje, met uitzicht op het fjord. Veel uitzicht was er echter niet, aangezien er een enorm cruiseschip was aangemeerd. Grappig om ineens weer tussen zoveel mensen te lopen. Al die toeristen die maar een paar uur hebben om even snel tesightsee’en. Het was voor mij dus prima om niet veel later weer de rust op te zoeken en langs de rivier de bergen in te rijden, terug naar huis. Het was mijn beurt om te koken! Mijn lat ligt standaard al hoog met ongeveer alles wat ik doe in het leven, dus je kunt je wellicht voorstellen hoe dat is als de man des huizes chefkok is geweest en zijn vrouw ook van wanten weet. Met een klein trekoogje verzon ik een recept van pasta met tomaten, aubergine, kip, gorgonzola en basilicum. Erbij zelfgemaakte focaccia. Chef’s kiss zonder hoefjes. Een succesverhaal gelukkig.

Gisteren gingen we voor het eerst sinds ik hier ben echt even op stap. Molde is de eerste grote stad in de buurt (lees: Veendam), waar een overdekt shopping center is gebouwd aan de rand van het water. Birgitte had een afspraak, wat maakte dat ik een half uur kon genieten van het adembenemende uitzicht. Bij vlagen kwam de zon tevoorschijn. Het was helemaal niet koud. Dit zijn de momenten dat ik om me heen kijk en bewust probeer alles volledig mogelijk in me op te nemen. De geuren, de geluiden, de kleuren. Het voelt hier zo vertrouwd en toch is het zo volledig anders dan Nederland. Ik zou hier best een tijd kunnen wonen denk ik. Na een paar uur gingen we weer terug met de veerboot en vervolgens met de auto naar huis. Ik ben elke dag toch echt wel moe ‘s avonds, maar dan op een heel andere manier dan thuis. Het is moe vanwege alle indrukken en het voldane gevoel echt fysiek gewerkt te hebben. Moe en vermoeid zijn is een groot verschil vind ik. Voor nu pak ik nog even een theetje en een Noors tijdschrift. Mocht ik hier ooit heen verhuizen, dan moet ik wel de taal leren natuurlijk. Over een uur (het is nu 17.50 uur) wordt er pas aanstalten gemaakt met koken, dus ik heb nog wel even.

Lieve mensen, ik mis jullie heus! Kom gewoon hierheen, dan maken we er iets leuks van met zijn allen. Een regeneratieve boerderij. Goed voor de grond en goed voor de ziel.

Til neste gang. God kveld! [e-1f618]