Nederland Vancouver: reizen is nog steeds akelig

Canada.

Oh Canada.

Mensen die mij al lang kennen weten dat dit land voor mij iets speciaals heeft. Al vanaf dat ik een klein Hannaatje was, riep Canada mij al. De natuur, de weidsheid, de dieren, de kleuren; het heeft alles wat ik mooi vind. Hoe kan het dan dat ik er nu pas heen ga?

Zoals met veel dingen die ik groot maak in mijn hoofd, schoof ik dit voor me uit. Want wat als zo'n reis tegenvalt? Het is zo ver weg, en wat als ik heimwee krijg? En wat nou als ik er eindelijk ben en het regent alleen maar? Beren op de weg mensen, wat ironisch is in deze context.

Gelukkg ben ik sinds mijn Noorwegenavontuur makkelijker geworden in knopen doorhakken en toch 'gewoon doen'. Want, zoals een van mijn collega's ook al zei voor ik mijn spontane week naar Sicilië boekte eerder dit jaar: "geld neem je niet mee je graf in, dus je kan er maar beter mooie herinneringen mee kopen". True that. Er is geen reden om er niet heen te gaan dacht ik toen, dus op een avond deed ik m'n naughty shoes aan en zocht ik een drieweekse groepsreis op. Omdat alleen in een camper rondreizen toch wel heel erg alleen is, en omdat ik het gemak van 'alle hotspots zijn voor je uitgestippeld' zwaar vond wegen. Het boeken was een half jaar geleden. Nu typ ik dit eerste verhaal op mijn bed in de B[e-38]B in Vancouver, West 5th Ave in Kitsilano.

Reizen blijf ik verschrikkelijk vinden. De stress of ik het land wel in mag (heb ik niet ineens allemaal drugs bij me?) en of ik er überhaupt wel kom, maken dat ik de voorpret waar iedereen het altijd over heeft, niet echt ken. Een paar dagen van tevoren was ik zelfs best down, omdat ik ineens begon te twijfelen aan alles en gewoon niet meer weg wou. Dit had ik voorafgaand aan Noorwegen ook, dus dat herken ik van mezelf inmiddels. Maar behalve de irreële angsten zijn er ook nog factoren die oprecht maken dat ik reizen helemaal niet leuk vind. Mijn moeder zou me naar Schiphol brengen om me uit te zwaaien, maar aangezien ze toch wat onzeker is op de weg, besloot ik dat ik het 't fijnst vond om met de trein te gaan. Alles goed en wel, tot we voor Hoogeveen tot stilstand kwamen en de conducteur omriep dat er onzekerheid was over de voortzetting van de reis vanwege een persoon op het spoor bij Meppel. Waaaaaaarommm doen mensen dat. Zoek hulp in plaats van mensen hun dag en reisdoel zo te verzieken. Uiteindelijk reed de trein niet verder en strandden we op station Hoogeveen. Bloeddruk was hoog, want wat nu? Het echtpaar achter ons moest toevallig ook naar Schiphol. De vrouw schakelde snel en zei: "Jij moet ook naar Schiphol? Taxi delen?" Hell yes. Snel een lokaal nummer bellen: direct beet. De chauffeur was op vijf minuten van het station en bracht ons tot aan de draaideuren van Departures 2. Over de kosten hiervan gaan we het maar niet hebben. Hoort allemaal bij diezelfde voorpret toch?

Na 9,5 uur in het vliegtuig (overigens de enige oranje gespoten Boeing 777, wat helaas niet mocht helpen in het geluk dat het Nederlands elftal had tegen Engeland, maar soit) kwam ik, om dezelfde tijd als dat ik vertrok, aan op Vancouver. De stad aan zee die op dat moment baadde in het gouden einde-van-de-middaglicht van een wolkeloze zomerdag.

In een taxi reed ik naar de B[e-38]B van Mary, gelegen in een van de rustigste en fijnste buurten van Vancouver (bron uit eerste hand). Na nog even een drankje in de groene achtertuin was het voor mij tijd om me op te frissen en richting bed te gaan. Lokale tijd 20.00 uur viel ik in slaap, Nederlandse tijd 05.00 uur 's ochtends.

Vandaag stond ik vroeg op (rond 07.00 uur) en ontbeet ik met granola met vers fruit en een kopje koffie in de achtertuin. Aan het einde van de ochtend ben ik langs zee gelopen richting Jericho Beach Park, waar overal tamme zwarte konijnen lopen.

Toen ik even een dichter bosje inliep ontstond er wat tumult bij een kleuterklasje dat daar aan het spelen was. De leidster was lichtelijk in paniek en riep alle kinderen om bij elkaar te blijven en snel weg te gaan. Er was een coyote gespot. Van die rakkers lopen er kennelijk veel rond, er staan bij elk park waarschuwingsborden met 'Als je een coyote ziet: maak je sterk! Wees moedig! Scheld ze uit!'. Dat werkt kennelijk. Canadezen houden niet van conflicten, ook de coyotes niet. Net als de kleuterklas maakte ik ook maar rechtsomkeert en nadat er een zeearend over mijn hoofd zoefde besefte ik me dat het hier wel echt andere koffie is dan in Nederland. De buurvrouw van Mary had de avond ervoor verteld over de wasberen die in de bomen wonen en dat haar vorige kat was opgegeten door een coyote. Ohja precies.

De rest van de middag heb ik rustig aan gedaan en ben nu dus dit verhaal aan het typen. Ik ga straks sushi eten met Mary op de veranda en weer vroeg naar bed denk ik. De jetlag raakt me minder hard dan verwacht, maar ik voel hem wel. Morgenavond ontmoet ik de groep waar ik de komende 19 dagen mee rondreis, dus daar wil ik graag uitgerust genoeg voor zijn.

Ben benieuwd!