17 uur op een ferry via de Inside Passage

Maandag 15 juli

Kwart voor acht ’s avonds is het nu, terwijl ik vanuit een ramenwand van de BC ferry uitkijk op een mistig Great Bear Rainforest. We zijn twaalf uur geleden vertrokken vanuit Port Hardy en ik moet zeggen dat ik het een lange zit vind. Vanmiddag was het prachtig weer en heb ik op het dek gestaan en ansichtkaartwaardige foto’s gemaakt. Helaas niet van de dolfijnen en walvissen die ik heb gezien, want die zijn net zo snel weer verdwenen als dat je doorhebt dat ze er zijn: een staart die verdwijnt in de diepte of een luchtfontein ergens in de verte boven het wateroppervlak. Een keer een walvis gezien die vlak naast de ferry omhoog kwam maar even snel weer verdween. Wat een dieren zijn dat! Helaas nog geen orka’s gespot, dus duim voor me jongens, de komende vier uur… (al post ik dit veel later aangezien hier helemaal geen netwerk is, dus wat een gelul dit).

Dan even teug naar het vorige verhaal, want daar was ik gestopt op de tweede dag dat ik in Vancouver bij de B[e-38]B wachtte op mijn sushidiner. Dat was donderdagmiddag en het is nu al maandagavond (!) Foei. Komt echt omdat ik sinds de groepsreis is gestart, aan een stuk door iets aan het doen ben. Of probeer te slapen. Laten we dus maar vanaf de vrijdagochtend beginnen. Maar nog even over de avocado op die donderdagavondsushi. Ongehoord zacht, zo heb ik dat in Nederland echt nog nooit meegemaakt. Phoh.

Vrijdag 12 juli

Vrijdag vroeg Nicole (die bij Mary op de begane grond van de woning woont - al noemt zij dat de basement) me om samen te lunchen. Ze nam me mee naar een heel leuk hip tacotentje, waar we ook maar even spicy Margherita’s bestelden. Om half zes werd ik opgehaald door een taxi om naar downtown Vancouver af te reizen voor het ontmoeten van de groep! Reisleidster Olympe gaf direct een super fijne energie: heel spontaan, toegankelijk en enthousiast. Ze is een 29-jarige Française en woont sinds twee jaar in Canada om groepslessen te geven via GAdventures. De rest van de groep druppelde langzaam binnen: een Nieuw Zeelandse vrouw van eind vijftig, twee middelbare vriendinnen uit Groot-Brittannië, een echtpaar uit Schotland, en verder soloreizende jonge vrouwen (jonger dan ik) uit Australië (drie zelfs), Zwitserland en Ierland. Twaalf leden inclusief Olympe, waarvan één man, die ik met lichtelijke kiespijn zag lachen toen hij zich dat realiseerde. Norrie, zoals hij heet, heeft megaveel humor en zorgt voor een hele leuke nuchtere sfeer in de groep. Fijne afwisseling met alle dames :) Vroeg naar bed deze eerste avond in het hotel, want: zaterdagochtend vroeg uit de veren voor de ferry naar Vancouver Island!

Zaterdag 13 juli

Zaterdag zaten we voor het eerst in de Ford Transit bus, en had Olympe een Spotifylijst aangemaakt waar iedereen liedjes in kon plempen. Met deze schizofrene lijst zijn we op weg gegaan naar Vancouver Island en de sfeer zat er al snel goed in. De omgeving was prachtig, het weer was mooi en de onbekende dieren - vooral vogels - trokken in hoog tempo aan ons voorbij. Na een minuut of 90 op de ferry kwamen we aan op het eiland. We hebben hier eerst de Butchart Gardens bezocht (zie foto’s voor de prachtige rozentuin!) en ’s avond fish[e-38]chips gehad in Victoria. Wat een fijne stad met super vriendelijke mensen. Echt een heerlijke sfeer. ’s Avonds zijn we langs de haven gelopen waar mensen gezellig samen komen, muziekmaken, dansen, eten… en dat allemaal in het gouden licht van de ondergaande zon. Een onverwacht prachtige avond!

Zondag 14 juli

Olympe waarschuwde ons al: dit zou een terrordag worden. We stapten om half negen in de auto en moesten zo’n 600km afleggen naar het noordelijkste punt van het eiland om vanaf daar maandagochtend de ferry te kunnen nemen. We zijn vier keer gestopt - voor lunch en het bezoeken van een gek tweedehands hippiegehuchtje waar een restaurant stond met een dak van gras waar geiten op graasden, so weird eeeehhh?? - en rond half zes ’s middags aangekomen in Port Hardy. Hier wonen veel mensen van de First Nations - de originele bevolking van Noord-Amerika. Het hotel wordt gerund door First Nations en is geheel in stijl, met een moderne twist. Zo’n heerlijke douche, zo’n zacht bed… Daar kan ik op dit moment vanaf mijn stoel op de ferry alleen maar van dromen.

Omdat we vrij weinig calorieën hebben verbrand deze dag, zijn we voor het eten een rondje gaan lopen langs het water. Zeearenden overal. Zo mooi om te zien (en te horen!). We hebben nog even snel gegeten bij E[e-38]W (Canadese burgerketen, meh. Zesje.) en vroeg naar bed gegaan. Wekker vanmorgen om 4.30 uur, en nu zijn we weer bij waar ik dit verhaal mee begon.

De groep is leuk. Het zijn allemaal hele kalme, rustige mensen die ook heel goed stil kunnen zijn of even op zichzelf op pad gaan. Iedereen praat wel met elkaar en niemand wordt buitengesloten. Heel ontspannen! Daarna nog het antwoord op de vraag van een aantal van jullie: Hanna, hoe gaat het slapen met iemand op de kamer? I hate it. Absolutely hate it. Maar goed, ik slaap elke avond met dezelfde op de kamer en dat is fijn, want zij zegt nauwelijks iets en doet al helemaal niet aan small talk. Wel aan snurken. Dus nouja goed, can’t have it all en dan maar met oordopjes slapen. Gaat oké, gelukkig vaak moe genoeg om na een warme douche in slaap te kunnen vallen!

Update: geen orka's gezien... womp womp wompppp :(