Live vanaf YVR airport

Ja, want daar zit ik dan. Vancouver International Airport. Geen idee waarom de afkorting YVR is. Heb dat geprobeerd op te zoeken, maar het lijkt meer een gegeven en dat niemand zich dat afvraagt. Vind ik altijd leuk, zulk soort weetjes.

Ik zit hier met een wat dubbel gevoel. Ik ben moe, ik mis de lieve mensen thuis, ik mis gewoon een avondje lui op de bank zitten, sushi bestellen en uiteindelijk in mijn eigen bed in slaap vallen. Maar ik weet ook dat ik de routine snel saai vind en dat ik ook niet sta te popelen om weer aan het werk te gaan komende maandag - sorry Job, ik weet dat je dit leest...

Ik heb heimwee naar mensen, niet naar het land. Het is hier zo mooi, zo fris en groot en helder, afgezien van de bosbranden die de luchtkwaliteit aanzienlijk verminderden. In vergelijking met Canadezen zijn Nederlands vrij bot en ontoegankelijk. Hier ben ik daardoor veel extraverter. Ik klets met zoveel mensen, en zoveel mensen met mij. Anyhoo, ik zal de opbouw van de afgelopen verslagen maar gaan volgen en beginnen waar het de vorige keer eindigde: op vrijdag in Kelowna.

Zaterdag 27 juli

Vandaag naar Whistler, en aangezien dit niet om de hoek ligt (wat wel hier), hadden we een lange rit voor de boeg. Wel een heel mooie rit trouwens, want we hebben het landschap zien veranderen van diepgroen en bosrijk naar bruin, beige en geel kaal berggebied met puntige bergen en diepe valleien. In deze streek waan je je in een Westernfilm, inclusief gevlekte paarden, eindeloze maisvelden, donkerbruine ranches met veranda, kleine ijzeren windmolentjes en bleekgroene vetplanten. Tussendoor stopten we in een First Nations café, waar ze Bannock verkochten. Dat is een soort donutdeeg met suiker en verschillende toppings. Ik koos de Bannock bits (puntige kleine balletjes) die met kaneelsuiker waren bestrooid. Zo lekker. Waarom is alles hier zo vet, zoet en lekker. Ik kan me gelukkig wel vaak beheersen om vanalles te kopen en te eten. Het schijnt dat het vooral in het Westen langzaam steeds meer op de VS begint te lijken en dat het in het Franstalige deel van Canada nog meevalt. Volgende keer daar maar heen dan!

Vóór de laatste ruk naar Whistler hebben we een late lunch gedaan bij Seton Lake, met alles wat nog over was van de dagen hiervoor. Dat meer ligt in het Squamish-Lil'watgebied, waar de twee First Nationsvolken samen zijn gegaan en nu gezamenlijk voor het gebied zorgen in overeenstemming met de 'witte' Canadezen.

Na een lange, hobbelige en vermoeiende reis zijn we aangekomen bij de Executive Inn in Whistler. Ik ben die avond niet met de rest meegegaan naar het restaurant, omdat er in het plaatsje een mountainbike-evenement gaande was met harde muziek en heel veel mensen. Dat was een beetje teveel voor dit arme zieltje. Ik had gelukkig nog een Cesar salade én een goed boek, dus ik was heerlijk even een avondje alleen op de hotelkamer.

Zondag 28 juli

Een vrije dag in Whistler! Dit plaatsje was de thuisbasis van de Olympische Spelen in 2010, dus heel veel verwijst hier nog naar. Het is volledig ingespeeld op toerisme; je vindt er eigenlijk geen normaal huis of normale winkel.

Na het ontbijt zijn Olympe, Amanda en ik gaan suppen op en zwemmen in een meer in de buurt. Het was wat bewolkt maar nog steeds heel lekker warm. Eigenlijk veel aangenamer dan die 30plus temperaturen van de weken hiervoor.

Een fijne, relaxte vrije dag met taco's als lunch en sirloin steak met sushi (wat is dat voor combi) als diner. We waren allemaal een beetje weemoedig, want dit was het laatste nieuwe plaatsje dat we bezochten. Morgen zouden we weer op weg naar Vancouver, waar het 19 dagen hiervoor ervoor allemaal begon. We waren het erover eens dat we allemaal wel klaar waren met het reizen en alle nieuwe indrukken. Niet per se met elkaar, maar het was goed zo. De sfeer was prettig en gezellig, maar de energie vrij laag. Iedereen dus vrij vroeg het mandje in voor de allerlaatste busrit van deze reis.

Maandag 29 juli

Het is bewolkt en het miezert. Later op de dag zou het harder gaan regenen. Dit was wel een beetje conform de sfeer: wat bedrukt en grauw. Na het uitchecken stapten we in de bus om er tien minuten later weer uit te stappen: de laatste activiteit was het bezoeken van het Squamish/Lil'wat informatiecentrum. Hier hebben we zelf een klein medicijnzakje gemaakt: super schattig met bruin leer en gekleurde kraaltjes en een lang leren snoer om om je nek te dragen tijdens bijvoorbeeld wandelingen. Daarna nog een rondleiding door een gids langs kano's, totempalen, klederdracht en gevlochten manden. Heel mooi om de verhalen en de gebruiken te horen. Ze gaan zo mooi eerbiedig om met de natuur!

Het was rond lunchtijd toen we daar wegreden, dus nog even een uurtje vrij in Whistler en toen was het toch echt tijd om de laatste tocht aan te vangen. Op naar het Century Plazahotel in Vancouver. Waar we de eerste nacht ook verbleven. We hebben deze avond in een heel goed Italiaans restaurant gegeten. Herinneringen opgehaald, gelachen. Wat gek eigenlijk he, dat je drie weken ervoor van elkaars bestaan niet eens afwist en dat je nu zoveel herinneringen en onderonsjes deelt. De dag erna vlogen veel mensen ergens in de ochtend of de middag terug naar huis. 's Avonds van de meesten dus afscheid genomen met een knuffel en een laatste domme grap.

Ik was overigens dom toen ik deze reis boekte en had me mis-teld op het aantal dagen. Ik vlieg pas op woensdag terug. Dat had ik pas door halverwege de reis en moest toen nog een hotelovernachting bijboeken. Gelukkig kon dat in hetzelfde hotel - en zelfs in dezelfde kamer. Heujj!

Dinsdag 30 juli

Voor een aantal van ons nog een gezamenlijk ontbijt, maar sommigen waren al op weg naar YVR. Toen na het ontbijt van de rest ook afscheid genomen, want om 11.00 uur moest de rest uitchecken. Ik dus niet, want ik bleef nog een nacht. Ik heb voor mezelf een Sunset whale watching tour geboekt van 16.00 - 20.00 uur. Ik had de kamer en de tijd voor mezelf, dus heerlijk wat aangeklooid, door downtown Vancouver gewandeld, een lunch gekocht in de supermarkt en halverwege de middag het veerbootje naar Granville Island gepakt. Dat ligt in Vancouver zelf en staat propvol eettentjes, foodtrucks en leuke artistieke winkeltjes. Hiervandaan de tour gedaan: een stuk of zeven bultruggen gezien die om de zoveel minuten bovenkwamen om adem te halen, waarna ze weer een paar honderd meter doken om voedsel te vinden. Heel indrukwekkend om dat geluid van het uitademen te horen, als die lucht via zo'n fonteintje wordt uitgeperst. Ik kwam vrij koud en hongerig thuis, en heb daarom lekker even wat gegeten en een warme douche genomen. Daarna de laatste nacht in Vancouver gehad.

Woensdag 31 juli

Heel ontspannen ochtend gehad, op mijn gemakje gedoucht en ontbeten in het hotel, nog even wat gelezen op de kamer en toen om 11.00 uur uitgecheckt. De taxi stond al voor me klaar (heb met de Indiase chauffeur een heel mooi gesprek gehad over geloof en dat het niet mensen zijn die elkaar haten, maar overheden. Hoe we daar zo snel belandden weet ik niet, maar het was heel mooi!). Het systeem had een storing dus ik moest op de luchthaven nog pinnen voor hem. Hij vond het geen probleem en wachtte rustig af. Had zelfs intussen mijn koffer op een karretje gezet.

En nu zit ik hier, om 15.30 uur. Over 2,5 uur gaat mijn vlucht en ik ben 12.00 uur Nederlandse tijd morgen op Schiphol. Wens me succes voor de vlucht: hopelijk geen kinderen vlakbij me in de buurt. A girl can wish you know...

Tot snel, hoop dat jullie van mijn verslagen genoten hebben. Ikzelf in ieder geval wel, al was het maar om de dagen te kunnen herbeleven tijdens het schrijven ervan.

Liefs! xxx

[e-1f618][e-1f40b][e-1f341][e-2708]